Papież Klemens IV. przedtem Gwido Fucoldi rodem z Prowancyi, zanim wszedł do stanu duchownego, zajmował się pierwiastkowo żołnierką, później był prawnikiem, miał żonę i dwie córki, które później do zakonu wstąpiły. Kroniki kościelne przypisują mu wielką surowość życia, a w historyi ważną w sławnem ścieraniu się Gwelfów z Gibelinami odgrywał rolę. Jemu nawet niektórzy przypisują śmierć nieszczęśliwego Konrada królewicza Sycylijskiego Konradynem zwykle zwanego, choć ta rzeczywiście już po śmierci Klemensa IV. nastąpiła.
Z legendy dowiadujemy się, że jedna z tych córek była niewidomą, a nasz obraz przedstawia ją w chwili, kiedy w czasie odprawianego przez swego ojca nabożeństwa oświadcza mu, że za przyczyną błogosławionej Jadwigi wzrok odzyskała, co również jest tamże obszerniej opisanym.
Ojca świętego widzimy tu w tyarze i w długim po ziemi nawet wlokącym się ornacie. Na ołtarzu oprócz krucyfixu i kielicha, nic innego nie widać. W drugiej stronie obrazu chór zakonnego duchowieństwa przed pulpitem stojący i śpiewający z roztwartego kancyonału. Na głowach niektórych zakonników widzimy birety, jeden ma rodzaj zwiesistej czapeczki, jeden zakapturzony, inni mają głowy odkryte.
Freytag przedstawił w tem miejscu duchowieństwo świeckie a między niem jednego kanonika w futrzanym mucecie. Mszalne ubranie Ojca świętego podobne, ale na mensie ołtarza oprócz krzyża i kielicha znajduje się mszał otwarty. Tak samo pojął tę scenę i drzeworytnik drukowanej legendy, tylko jeszcze zamieszczeniem onej na tle wnętrza kościelnego swój obraz urozmaicił.